ارزیابی میزان تحقق پذیری اهداف شهرهای جدید در ایران(مطالعه موردی: شهر جدید صدرا)

شهرهای جدید پس از جنگ جهانی دوّم الگویی برای کمک به حل مشکلات اجتماعی، اقتصادی و محیطی شهرهای بزرگ بودند. این الگو توزیع جمعیّت و اشتغال را در کل فضای سرزمینی ارائه داد؛ بدین ترتیب ایده شهر جدید با ابزار توسعه ناحیه ای بسرعت در سراسر جهان گسترش یافت. این نظریه برای ایجاد قطب های رشد، سازماندهی فضایی، جذب سرریزهای جمعیّتی، کنترل رشد مادر شهرها، عدم تخریب زمین های کشاورزی، توسعه نواحی عقب مانده، تجدید ساخت شهرهای تخریب شده، یکپارچه سازی روستاها، ایجاد فضای مناسب برای کارگران بخش صنعت بکار گرفته شد. در ایران، اندیشه ایجاد شهرهای جدید، به معنای امروزی آن، عمدتاً از سال 1340 به بعد به دلیل تحوّلات اقتصادی و اجتماعی که در کشور بوجود آمد نضج گرفت. و در سال 1368 احداث شهرهای جدید به تصویب مجلس رسید. با توجه به گذشت دو دهه از احداث شهرهای جدید در ایران و هزینه های گزافی که در این راه صرف شده، بررسی میزان دسترسی به اهداف احداث این گونه شهرها ضروری می باشد. هدف این پژوهش ارزیابی میزان تحقق پذیری اهداف شهرهای جدید در ایران می باشد، بدین منظور به ارزیابی میزان تحقق پذیری اهداف شهر جدید صدرا با در نظر گرفتن دو مولفه مهم حس مکان و دسترسی و خدمات رسانی پرداخته ایم. برای تعیین حجم از جدول مرگان استفاده گردید و جامعه آماری شامل محدوده شهر جدید صدرا و جامعه نمونه شامل 400 نفر از ساکنین این شهر جدید می باشد. تعداد 400 پرسشنامه تکمیل و جمع آوری و پس از وارد کردن پرسشنامه ها در محیط نرم افزار spss برای آزمون فرضیه تحقیق علاوه بر استفاده از آمار توصیفی، از آزمون t تک نمونه ای(one t test -sample) برای مقایسه میانگین ها، استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که: 1) شهر جدید صدرا در ایجاد حس مکان در بین شهروندان موفّق نبوده است. 2) شهر جدید صدرا در ارائه خدمات و امکانات شهری به ساکنین ناموفّق بوده است. روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی بوده و روش گردآوری اطلاعات نیز کتابخانه ای- میدانی و تهیه پرسشنامه و مصاحبه محلی با ساکنین شهر جدید بوده است